Możliwość odliczania podatku naliczonego od wydatków na emisję

Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 października 2009 r. (sygn. akt: III
SA/Wa 269/09)

Sąd nie podziela przekonania Ministra Finansów o zgodności art. 88
ust. 1 pkt 2 u.p.t.u. z art. 176 Dyrektywy 112 (przepis odpowiadający
art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy).

Naczelny Sąd Administracyjny stanął na stanowisku, że pogląd
analogiczny do zaprezentowanego przez Organ w zaskarżonej
interpretacji, nie uwzględnia wniosków wynikających z wykładni art. 17
ust. 6 VI Dyrektywy wywiedzionych w orzecznictwie ETS. W wyroku z 30
marca 2006 r. w sprawie C-184/04 Uudenkaupungin kaupuki (PP nr 5/2006,
s. 59) Trybunał, nawiązując do wcześniejszego orzecznictwa (m.in.
wyroki: z 5 października 1999 r. w sprawie C-305/97 Royscot i In.; z
14 lipca 2005 r. w sprawie C-434/03 P. Charles i T.S. Charles -
Tijmens), stwierdził, że analiza genezy ww. przepisu VI Dyrektywy
wskazuje, iż uprawnienie przyznane państwu członkowskiemu w akapicie
drugim tego przepisu dotyczy jedynie utrzymania wyłączeń w zakresie
odliczenia odnośnie kategorii wydatków określonych na podstawie
rodzaju nabytego towaru lub usługi, lecz nie na podstawie ich
przeznaczenia lub sposobu wykorzystania. Dlatego też w doktrynie
podkreśla się, że art. 176 ust. 6 VI Dyrektywy pozwalał Polsce
zachować krajowy system wyłączeń w zakresie prawa do odliczenia, który
istniał przed 1 maja 2004 r., jedynie wobec kategorii wydatków
określonych rodzajowo, a nie na podstawie ich przeznaczenia lub
wykorzystania, jak miało to miejsce w art. 88 ust. 1 pkt 2 u.p.t.u.
Państwa członkowskie, ograniczając prawo do odliczenia, z powołaniem
się na klauzulę stałości, nie mogą stosować klauzul generalnych i to
takich, które odnoszą się do przeznaczenia czy sposobu wykorzystania
towaru lub usługi.

Z przedstawionych wyżej powodów i uwzględniając konieczność
dokonywania prowspólnotowej wykładni przepisów u.p.t.u. ograniczenie
prawa do odliczenia podatku naliczonego, które wynikało z art. 88 ust.
1 pkt 2 u.p.t.u. należało określać uwzględniając regulację zawartą w
art. 86 ust. 1 tej ustawy w kontekście art. 17 ust. 6 zdanie drugie VI
Dyrektywy (art. 176 akapit pierwszy, zdanie drugie Dyrektywy 112), z
pominięciem natomiast normatywnego powiązania tego prawa z przepisami
ustaw o podatkach dochodowych. Oznacza to, że ograniczeniu prawa do
odliczenia mogły podlegać jedynie te wydatki, które nie były ściśle
związane z działalnością gospodarczą, takie jak wydatki na artykuły
luksusowe, rozrywkę lub wydatki reprezentacyjne.

http://orzeczenia.nsa.gov.pl/doc/4C5F56FF40