Podatnik nie ma obowiązku wypełniania formularza ORD-IN

Interpretacje podatkowe są dobrym narzędziem do planowania podatkowego, jednak z technicznego punktu widzenia wypełnianie stosownego wniosku może częstokroć być problematyczne. Kto występował do Ministra Finansów z obszernymi wnioskami, ten pewnie nie raz przeklinał interaktywne formularze załączników ORD-IN/A z niewielkim limitem znaków do wpisania. Ale po co się trudzić i mnożyć niepotrzebnie dokumenty, skoro możemy złożyć wniosek na zwykłej kartce.

Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 9509 w sprawie opracowanego przez Ministerstwo Finansów wzoru wniosku o interpretację podatkową (ORD-IN).

Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację Pana posła Adama Ołdakowskiego z dnia 20 sierpnia 2007 r. w sprawie wzoru wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN), przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia 13 września 2007 r. znak: SPS-023-9509/07, uprzejmie wyjaśniam:

1. Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 217, poz. 1590) wprowadzone zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.) istotne zmiany w systemie wydawania, interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawach indywidualnych. Nowe przepisy, umieszczone w rozdziale 1a ˝Interpretacje przepisów prawa podatkowego˝, weszły w życie od dnia 1 lipca 2007 r. Rozdział 1a stanowi kompleksową i spójną regulację dotyczącą zasad wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, w tym interpretacji indywidualnych. Nowa regulacja eliminuje wady przepisów obowiązujących przed dniem 1 lipca 2007 r. i ma na celu ujednolicenie interpretacji w sprawach indywidualnych.

2. W art. 14b § 7 Ordynacji podatkowej zostało zawarte obligatoryjne upoważnienie dla ministra finansów do określenia, w drodze rozporządzenia, wzoru wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, który zawiera dane identyfikujące wnioskodawcę oraz dane wskazane w § 2-5, oraz sposób uiszczenia opłaty od wniosku. Minister finansów rozporządzeniem z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie wzoru wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz sposobu uiszczenia opłaty od wniosku (Dz.U. Nr 112, poz. 771) wykonał ustawową delegację. Rozporządzenie określa w załączniku wzór wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wzór wniosku zawiera wszystkie ustawowe elementy, wymienione art. 14b § 3 i 4 Ordynacji podatkowej, potrzebne do jego rozpatrzenia i wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie indywidualnej. Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Stosownie do art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty, w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej. W razie złożenia fałszywego oświadczenia wydana interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych.

3. Wzór wniosku usprawnia korzystanie przez zainteresowanych z instytucji interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz upraszcza proces załatwiania wniosków o wydanie interpretacji. W stanie prawnym obowiązującym przed dniem 1 lipca 2007 r., gdy nie było wzoru wniosku, nierzadko zdarzało się, że podatnicy nie podawali we wniosku wszystkich elementów wymaganych przez ustawę Ordynacja podatkowa. Powodowało to konieczność wzywania podatników do uzupełnienia braków formalnych, co automatycznie przedłużało termin załatwienia sprawy. Rozwiązanie takie nie było korzystne dla wnioskodawców. Opracowanie wzoru wniosku przyczyniło się do poprawy sytuacji w tym zakresie.

Pragnę poinformować Pana posła, że wzór wniosku zawiera w swojej treści informacje, które ułatwiają wnioskodawcy wystąpienie o wydanie interpretacji indywidualnej. Takimi informacjami są przykładowo informacje o adresie, na który należy wysłać wniosek, sposobie wnoszenia opłaty, oraz numery kont bankowych. Z kolei wypełnienie części rubryk wzoru wniosku pozwala na szybsze jego rozpatrzenie i doręczenie przez organ podatkowy właściwy do rozpatrzenia wniosku. Przykładowo można wymienić tu rubrykę w części C wzoru wniosku, w której wnioskodawca podaje organy podatkowe właściwe dla wnioskodawcy ze względu na sprawę będącą przedmiotem interpretacji indywidualnej.

4. Zgodnie z art. 14i § 3 Ordynacji podatkowej interpretacje indywidualne wraz z wnioskiem o wydanie interpretacji, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, są niezwłocznie zamieszczane w Biuletynie Informacji Publicznej. Powyższe pozwala na zapoznanie się z wnioskami przez wszystkie zainteresowane podmioty. Wzór wniosku pozwala z kolei podmiotowi wypełniającemu wniosek na wyraźne wyodrębnienie we wniosku przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz własnego stanowiska w sprawie. Daje to możliwość szybkiego wyszukania stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego we wniosku zarówno przez podatników korzystających z dostępu do Biuletynu Informacji Publicznej, jak i przez organy podatkowe. Łatwość sprawdzenia we wnioskach przez organy podatkowe właściwe w sprawie wydawania interpretacji indywidualnych, czy i jakie stany faktyczne były już przedmiotem interpretacji, przyczynia się do ujednolicenia wydawanych interpretacji.

5. W ocenie ministra finansów nie ma przeszkód, aby wnioskodawca wniósł wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej bez wypełniania formularza ORD-IN. Wniosek ten, jeśli zawiera elementy, o których mowa w art. 14b § 3 i 4 Ordynacji podatkowej, zostanie rozpatrzony. Jeśli wniosek wniesiony na formularzu ORD-IN nie zawiera elementów wymaganych przez przepisy art. 14b § 3 i 4 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy ma obowiązek wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych. 

6. Interaktywna formatka formularza ORD-IN (ORD-IN/A) opracowana została w ramach prac nad aplikacją kancelaryjną Kancelaria BKIP - narzędziem informatycznym mającym na celu ułatwienie obsługi kancelaryjnej we wszystkich biurach Krajowej Informacji Podatkowej wykonujących w ramach struktur organów upoważnionych, o których mowa w rozporządzeniu ministra finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770), upoważnienie do wydawania w imieniu ministra finansów interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego. Zaprojektowane narzędzie informatyczne skonstruowane zostało w ten sposób, aby wiernie odzwierciedlać wprowadzone rozporządzeniem ministra finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie wzoru wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz sposobu uiszczenia opłaty od wniosku formularze wniosków ORD-IN oraz ORD-IN/A. Jednocześnie aby maksymalnie ułatwić zainteresowanym podatnikom dotarcie do rzeczonego narzędzia informatycznego odnośniki (linki) zostały zamieszczone na stronach Krajowej Informacji Podatkowej (www.kip.gov.pl) oraz Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl). Informacja o fakcie oddania podatnikom interaktywnego formularza ORD-IN w dniu jego udostępnienia przekazana została do wiadomości mediów. Ministerstwo Finansów, zdając sobie sprawę z ewentualnych problemów z wypełnieniem formatki interaktywnej formularza ORD-IN, przygotowało dla zainteresowanych wypełnieniem wniosku przy użyciu Internetu szczegółowe instrukcje wypełnienia wniosku w postaci: - opisu działania aplikacji, - ˝Broszury informacyjnej do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej ORD-IN˝ (aktualnie trwa też proces dystrybucji tradycyjnej wersji broszury w izbach skarbowych, gdzie będzie ona dostępna jako załącznik do tradycyjnej formy formularza wniosku), - odpowiedzi na najczęściej pojawiające się pytania dot. zasad wypełnienia formularza ORD-IN. 

Jednocześnie w momencie wypełnienia formularza interaktywnego, jeszcze przed jego wydrukowaniem, dzięki zastosowanym regułom sprawdzającym poprawność wypełnienia wniosku, przypomina on zainteresowanemu potencjalnym złożeniem wniosku o konieczności podania wymaganych danych, co zmniejsza konieczność wzywania w przyszłości przez organy upoważnione wnioskodawców zainteresowanych uzyskaniem interpretacji indywidualnej do uzupełnienie wniosku. Tak więc choćby z powyższych przyczyn nie można zgodzić się ze stwierdzeniem zawartym w interpelacji poselskiej Pana posła Adama Ołdakowskiego, iż funkcjonowanie sformalizowanych wzorów wniosków przysporzy podatnikom samych problemów.

Pojedyncze sygnały otrzymywane od podatników zainteresowanych skorzystaniem z formularza interaktywnego, które ewentualnie mogłyby świadczyć o jego nieprawidłowym funkcjonowaniu, są na bieżąco weryfikowane, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowego funkcjonowania formularza interaktywnego ORD-IN zaistniałe błędy są na bieżąco eliminowane przez zespół wykonawczy projektu. 

W związku z powyższym odnosząc się do pytań Pana posła uprzejmie wyjaśniam: Wzór wniosku ORD-IN usprawnia korzystanie przez zainteresowanych z instytucji interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz upraszcza proces załatwiania wniosków o wydanie interpretacji. Wniosek zawiera wszystkie ustawowe elementy potrzebne do jego rozpatrzenia i wydania interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie indywidualnej. Zarówno nazwa formularza ORD-IN, jak i jego treść świadczą o tym, że formularz ten jest wnioskiem, a nie deklaracją. 

Podsekretarz stanu
Marian Banaś
Warszawa, dnia 3 października 2007 r.

A Ty jakie masz doświadczenia z wypełnianiem ORD-INów?

Źródło: Sejm

Podobne tematy:

• Organ podatkowy nie może kwestionować w interpretacji stanu faktycznego
• Obowiązki MF w zakresie prawnego uzasadnienia interpretacji podatkowych
• Zasada zaufania przy wydawaniu interpretacji podatkowych

Wynajem powierzchni reklamowej na witrynie internetowej w ustawie o PIT

Zgodnie z aktualnym stanowiskiem Ministra Finansów, umieszczanie reklam firmy na własnej witrynie internetowej należy zakwalifikować do kategorii umów nienazwanych. Dla wypłacającego wynagrodzenie z takiej umowy oznacza to obowiązek sporządzenia informacji PIT-8C. Natomiast otrzymujący takie wynagrodzenie jest zobligowany do wykazania go w zeznaniu podatkowym PIT-36.

Powyższe konkluzje wynikają z interpretacji indywidualnej z dnia 27 maja 2010 r. (nr DD3/033/78/CRS/10/276), w której Minister Finansów zmienił z urzędu interpretację z dnia 15 października 2009 r. (nr IBPB II/1/415-613/09/MK), wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach.

To nie przychody z działalności wykonywanej osobiście...

W omawianej sprawie, Wnioskodawcą był student, który posiadał witrynę internetową. Firma reklamowa była zainteresowana umieszczaniem na niej reklam, jednak nie chciała podpisywać z Wnioskodawcą umowy o dzieło ani umowy zlecenia, tylko umowę najmu powierzchni reklamowej. Wnioskodawca nie potrafił przewidzieć wysokości dochodu w skali 12 miesięcy, ze względu na wciąż wzrastającą liczbę użytkowników serwisu, w wyniku pozycjonowania. W związku z powyższym, Wnioskodawca zwrócił się do Ministra Finansów z wnioskiem o potwierdzenie, że ww. umowę najmu powierzchni reklamowej na stronie internetowej można zakwalifikować jako najem, podnajem, dzierżawa w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe, wyjaśniając, że działalność polegającą na umieszczaniu na swojej witrynie internetowej reklam zainteresowanej firmy należy traktować jako osobiste świadczenie usług na rzecz tej firmy. Uzyskane przychody z tytułu wykonywania tych usług stanowią, w myśl art. 13 pkt 8 lit. a) ustawy o PIT, przychody z działalności wykonywanej osobiście, tj. ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Po przeanalizowaniu akt sprawy oraz obowiązujących przepisów prawa Minister Finansów zmienił z urzędu ww. interpretację.

tylko przychody z innych źródeł

Minister Finansów uznał w świetle ustawy o PIT, że przychód z tytułu udostępniania powierzchni reklamowej na stronie internetowej zarządzanej przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej – jeżeli czynność ta nie wypełnia przesłanek działalności gospodarczej określonej w art. 5a pkt 6 ustawy – należy zakwalifikować do przychodów z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy. Z opisanego we wniosku o interpretację zdarzenia przyszłego wynika bowiem, że umowę stanowiącą podstawę do udostępnienia powierzchni reklamowej na stronie internetowej należy zaliczyć do umów nienazwanych – stosunki prawne regulowane umową kreowane są przez strony w sposób dowolny oraz odpowiadający stronom i nie można jej jednoznacznie przypisać cech umowy najmu (dzierżawy) czy umowy zlecenia.

Konsekwencją takiej klasyfikacji źródła przychodu jest - zdaniem Ministra Finansów - spoczywający na osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osobie prawnej i ich jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, które dokonują wypłaty należności lub świadczeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy, obowiązek sporządzenia informacji według ustalonego wzoru o wysokości przychodów (PIT-8C) i przekazanie jej podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2a ustawy, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych, w terminie do końca lutego następnego roku podatkowego (art. 42a ustawy).

Natomiast podatnik, który osiągnął omawiany przychód, jest zobligowany do wykazania go w zeznaniu podatkowym (oznaczonym symbolem PIT-36) składanym za dany rok podatkowy i obliczenia podatku należnego od sumy uzyskanych dochodów według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy.

Sądy potwierdzają - to umowa nienazwana...

W wyroku z dnia 5 marca 2010 r. (sygn. I SA/Kr 60/10), WSA w Krakowie wskazał, iż o klasyfikacji prawnej umowy wynajmu powierzchni reklamowej powinny decydować normy prawa cywilnego z uwagi na fakt, że ustawa o PIT nie zawiera w tym względzie odrębnych, samodzielnych definicji. W rezultacie, zgodnie z obowiązującymi regułami prawa cywilnego (por. art. 693 § 1 oraz art. 709 Kodeksu cywilnego) przedmiotem dzierżawy może być jedynie rzecz (przedmiot materialny) i prawo. Strona internetowa nie jest natomiast ani rzeczą, ani prawem. W konsekwencji nie może być przedmiotem dzierżawy w rozumieniu kodeksu cywilnego.

Sąd przypomniał jednocześnie, iż strony internetowe należy traktować jako utwory w rozumieniu prawa autorskiego (por. J. Barta, R. Markiewicz "Internet a prawo" Kraków 1998, s.120). Strona internetowa jest bowiem, co do zasady, w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustaw Prawo autorskie, przejawem działalności twórczej o indywidualnym charakterze. W zależności od techniki sporządzania stron internetowych utwory te różnie mogą być kwalifikowane (np. jako utwory multimedialne), przy czym ochronie podlegać mogą zarówno całość jak i poszczególne elementy budujące stronę tj. czcionka, zdjęcia, animacje, kolorystyka czy też konstrukcja graficzna (por. D. Flisak "Utwór multimedialny w prawie autorskim" Oficyna 2008).

W oparciu o powyższe Sąd uznał za niezasadne kwalifikowanie zawieranych umów z właścicielami stron internetowych do umów dzierżawy w rozumieniu art. 693 Kodeksu cywilnego. Niemniej jednak, zgodnie z zasadą swobody umów, dopuszczalnym byłoby zawarcie umowy nienazwanej, podobnej do kodeksowego wzorca umowy dzierżawy, gdzie właściciel strony internetowej udostępniałby część swojej strony Spółce w celu umieszczania w tym miejscu, za odpłatnością (a więc z pobieraniem pożytków) banerów reklamowych swoich klientów. Taką umowę należałoby potraktować jako umowę podobną do umowy najmu i dzierżawy.

ale wyciągają odmienne wnioski

W powołanym wyżej wyroku o sygn. I SA/Kr 60/10 Sąd wskazał, że kwalifikacja zawieranej umowy z właścicielami stron internetowych jako umowy nienazwanej, podobnej do umowy dzierżawy, nie ma znaczenia dla prawno podatkowej ich kwalifikacji. Zdaniem Sądu, umowa "dzierżawy" ( a właściwie nienazwana umowa podobna do umowy dzierżawy) mogła skutecznie, co do zasady, doprowadzić do zobowiązania się właścicieli stron internetowych do niewykonywania praw osobistych autorskich związanych z prawem do zachowania integralności utworu. Powyższe byłoby możliwe zarówno w przypadku gdyby właściciel był jednocześnie twórcą jak też w przypadku dysponowania przez niego stosownymi zezwoleniami właściwego twórcy na tego typu wykonywanie osobistych praw autorskich. W konsekwencji powiązanie oddania do używania części stron internetowych w celu zamieszczania na nich reklam z koniecznością zobowiązania się do niewykonywania w tym zakresie osobistych praw autorskich dotyczących zachowania integralności utworu, w ocenie Sądu, nie zmienia możliwości zaszeregowania umów zawieranych przez Spółkę do umów nienazwanych podobnych do umów dzierżawy. Istotą umów, w stanie faktycznym opisanym przez Spółkę, było okresowe, odpłatne umożliwienie korzystania z części cudzych stron internetowych w sposób pozwalający na pobieranie pożytków.

W powyższym wyroku Sąd uznał co prawda, iż organ podatkowy w sposób niewłaściwy zaliczył przychody uzyskiwane przez osoby współpracujące ze Spółką do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o PIT. Jednak uznał jednocześnie - odmiennie do ww. stanowiska Ministra Finansów w decyzji zmieniającej - że wynagrodzenia wypłacane przez podmiot zajmujący się świadczeniem usług reklamowych, osobom fizycznym - właścicielom stron internetowych (nie prowadzącym w tym zakresie działalności gospodarczej) z tytułu umów pozwalających na korzystanie z części stron internetowych i na zamieszczanie reklam w części oddanej do korzystania, należało zakwalifikować jako przychody z tytułu umów nienazwanych o podobnym charakterze do umów dzierżawy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT. Wypłacająca wynagrodzenia Spółka nie była przy tym płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu wypłaconego wynagrodzenia (czynszu). Brak jest bowiem w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisu, któryby taki obowiązek przewidywał.

Analogiczne stanowisko zajął WSA w Warszawie w wyroku z dnia 5 lipca 2010 r. (sygn. III SA/Wa 25/10) stwierdzając, że umowa o udostępnienie powierzchni reklamowej na stronie internetowej ma charakter umowy o dzierżawę praw. W konsekwencji, gdy wydzierżawiającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, przychody ze wspomnianej powyżej umowy zalicza się do przychodów z najmu lub dzierżawy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT. Skutkiem takiej klasyfikacji jest obowiązek – ciążący na beneficjencie takich przychodów – samodzielnego rozliczania zaliczek na podatek dochodowy lub samodzielnego rozliczania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Źródło: Minister Finansów i Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Podobne tematy:

• Uwaga blogerzy: przychód z reklam trzeba opodatkować
• Pożyczki typu social lending to działalność gospodarcza podlegająca opodatkowaniu
• Reklama zatacza szerokie kręgi