Wyrok ETS z dnia 10 czerwca 2010 r. w sprawie C‑58/09 Leo-Libera GmbH vs Finanzamt Buchholz in der Nordheide
Zgodnie z orzecznictwem Trybunału pojęcia użyte do opisania zwolnień, takich jak przewidziane w art. 135 ust. 1 dyrektywy 2006/112, powinny być interpretowane w sposób ścisły, ponieważ zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatkiem VAT objęta jest każda usługa świadczona odpłatnie przez podatnika (zob. analogicznie w odniesieniu do szóstej dyrektywy, wyrok z dnia 13 lipca 2006 r. w sprawie C-89/05 United Utilities, Zb.Orz. s. I‑6813, pkt 21). Ponadto wykładnia pojęć użytych w tym przepisie powinna być zgodna z celami, którym służą owe zwolnienia, a także pozostawać w zgodzie z wymogami zasady neutralności podatkowej, na której opiera się wspólny system podatku VAT (zob. analogicznie ww. wyrok w sprawie United Utilities, pkt 22).
Z samego brzmienia art. 135 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112 wynika, iż przepis ten pozostawia państwom członkowskim szeroki zakres swobodnego uznania w zakresie zwolnienia lub opodatkowania wskazanych w nim czynności, skoro pozwala im na określenie warunków i ograniczeń, od których może być uzależnione przyznanie tego zwolnienia. Brzmienie art. 135 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112 nie zawiera żadnej wskazówki pozwalającej na przyjęcie, iż prawodawca wspólnotowy zamierzał wprowadzić jakiekolwiek ograniczenie ilościowe, w szczególności w celu zapewnienia, by co najmniej 50 % gier losowych i hazardowych urządzanych i organizowanych w danym państwie członkowskim, lub co najmniej 50% obrotu generowanego z urządzania i organizowania tych gier, mogło być objęte zwolnieniem z podatku VAT przewidzianym w tym przepisie.
Wprawdzie Trybunał kilkukrotnie orzekł, iż urządzanie gier losowych i eksploatacja automatów do gier powinny być co do zasady zwolnione z podatku VAT (zob. na przykład wyrok z dnia 11 czerwca 1998 r. w sprawie C‑283/95 Fischer, Rec. s. I‑3369, pkt 25, oraz ww. wyrok w sprawie Linneweber i Akritidis, pkt 23), jednak w tym kontekście, w świetle celów realizowanych przez art. 135 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112 oraz ogólnej systematyki, na której opiera się ta dyrektywa, nie można uznać, że okoliczność podważa powyższy wniosek.
Jeśli bowiem chodzi, po pierwsze, o cele omawianego zwolnienia, to należy przypomnieć, że w dziedzinie gier losowych i hazardowych państwa członkowskie nie tylko mają swobodę określania warunków i ograniczeń zwolnienia przewidzianego w art. 135 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112 (ww. wyroki w sprawach Fischer, pkt 25, oraz Linneweber i Akritidis, pkt 23), lecz również przysługuje im swobodne uznanie pozwalające na całkowite lub częściowe zakazanie bądź ograniczenie działalności tego typu oraz na wprowadzenie w tym celu szczegółowych zasad mniej lub bardziej ścisłej kontroli (wyroki z dnia: 24 marca 1994 r. w sprawie C‑275/92 Schindler, Rec. s. I‑1039, pkt 61, i 21 września 1999 r. w sprawie C‑124/97 Läärä i in., Rec. s. I‑6067, pkt 35). W konsekwencji, jak to podniósł rzecznik generalny w pkt 47 swej opinii, państwo członkowskie może być zmuszone do ograniczenia oferty gier losowych lub hazardowych na swym terytorium do takich form gier, które mają być objęte podatkiem VAT, w taki sposób, że względy praktyczne, które – jak to przypomniano w pkt 24 niniejszego wyroku – leżą u podstaw zwolnienia, nie znajdują w stosunku do nich zastosowania. Interpretacja art. 135 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112, zgodnie z którą przepis ten, jak twierdzi Leo Libera, zobowiązywałby jednak państwa członkowskie, które wybrały rozwiązanie opisane w punkcie poprzedzającym, do zwolnienia z podatku VAT co najmniej 50 % dozwolonych gier i/lub form tych gier generujących co najmniej 50 % obrotu osiągniętego na krajowym rynku ze wszystkich gier losowych i hazardowych, byłaby zatem oczywiście sprzeczna zarówno z celem prawodawcy wspólnotowego, jak i przywołaną w pkt 22 niniejszego wyroku zasadą, zgodnie z którą przepisy wprowadzające odstępstwo od zasady ogólnej należy interpretować ściśle.
Po drugie, jeśli chodzi o systematykę dyrektywy 200/112, to należy podnieść, że skoro bezsporne jest, iż wielkości obrotu generowanego odpowiednio przez gry zwolnione z podatku VAT i gry objęte tym podatkiem mogą znacznie różnić się w czasie, to w razie przyjęcia interpretacji proponowanej przez Leo-Libera zwolnienie z podatku VAT dotyczące określonej formy gier losowych lub hazardowych mogłoby być czasem zgodne, a czasem sprzeczne z art. 135 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112. Interpretacja taka mogłaby więc nie tylko stwarzać sytuację znaczącej niepewności prawa, lecz również stać w sprzeczności z celami art. 131 tej dyrektywy, który wymaga, by zwolnienia z podatku VAT były stosowane w sposób prawidłowy i prosty (zob. podobnie wyrok z dnia 12 stycznia 2006 r. w sprawie C‑246/04 Turn- und Sportunion Waldburg, Zb.Orz. s. I‑589, pkt 31).
Należy wreszcie dodać, że wbrew twierdzeniom Leo-Libera, zasada neutralności podatkowej stanowiąca, że świadczenie usług podobnych, które z tego względu są wobec siebie konkurencyjne, nie powinno być różnie traktowane z punktu widzenia podatku VAT, również nie stoi na przeszkodzie stosowaniu regulacji takiej jak analizowana w sprawie przed sądem krajowym. Zasada ta nie może być bowiem interpretowana – pod rygorem pozbawienia wszelkiej skuteczności tak art. 135 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112, jak i swobodnego uznania przyznanego w szerokim zakresie w tym przepisie państwom członkowskim – jako sprzeciwiająca się temu, by jedna forma gry losowej lub hazardowej była zwolniona z podatku VAT, podczas gdy druga nie podlega takiemu zwolnieniu, o ile jednak te dwie formy gier nie są wobec siebie konkurencyjne.
Jak wynika z akt przedłożonych Trybunałowi regulacja krajowa analizowana w sprawie przed sadem krajowym nie traktuje w sposób odmienny z punku widzenia podatku VAT gier losowych lub hazardowych, które mogą być wobec siebie konkurencyjne. Okoliczność, że gry losowe i hazardowe zwolnione z podatku VAT stanowią, tak jak w sprawie przed sądem krajowym, jedynie mniejszą część gier dozwolonych na terytorium kraju i/lub generują tylko mniejszą część całkowitego obrotu uzyskanego w sektorze gier na tym terytorium, nie ma więc znaczenia z punktu widzenia zasady neutralności podatkowej. Podobnie, wbrew temu, co twierdzi Leo-Libera, z punktu widzenia tej zasady nie ma znaczenia okoliczność, że kwota niezharmonizowanego podatku od gier, któremu podlegają również niektóre podmioty organizujące gry losowe i hazardowe będące podatnikami VAT, jest dostosowywana w zależności od podatku VAT podlegającego zapłacie z tytułu tej działalności, ponieważ zasada neutralności podatkowej nie znajduje zastosowania do tego rodzaju podatku (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Fischer, pkt 30).
W świetle powyższych rozważań na zadane pytanie należy odpowiedzieć, iż art. 135 ust. 1 lit. i) dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że skorzystanie z przyznanej państwom członkowskim możliwości określenia warunków i ograniczeń zwolnienia z podatku VAT przewidzianego w tym przepisie oznacza, iż mogą one zwolnić z podatku VAT tylko niektóre gry losowe lub hazardowe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz