Podstawową cechą podatku obrotowego jest jego powszechność i
opodatkowanie konsumpcji. Dlatego każde zwolnienie z podatku VAT
stanowi odstępstwo od tej generalnej zasady. Dlatego też przepisy
dotyczące zwolnień zawarte w dyrektywie muszą być interpretowane
ściśle, na co wraca uwagę liczne orzecznictwo ETS, można przywołać
chociażby wyrok z 15 czerwca 1989 r. w sprawie 348/87 Stichting
Uitoering Financiele Acties przeciwko Staatssecretaris van Financiën,
w którym ETS stwierdził, że pojęcia stosowane dla określenie zwolnień
przewidzianych w art. 13 VI Dyrektywy należy interpretować ściśle,
wprowadzenie każdego zwolnienia jest bowiem odstępstwem od ogólnej
zasady, że podatek obrotowy jest nakładany na wszystkie usług
wykonywane odpłatnie przez podatnika. Dlatego też przy badaniu
zgodności regulacji prawa krajowego z przepisami wspólnotowymi w
zakresie zwolnienia od podatku jest ustalenie, czy określone
zwolnienie mieści się w katalogu czynności przewidzianych w tytule IX
Dyrektywy.
Bez wątpienia aport nie jest czynnością objętą zwolnieniem w świetle
przepisów obowiązującej Dyrektywy 112. Powołany przez Dyrektora Izby
Skarbowej w odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa
przepis art. 19 Dyrektywy, który stanowi, że "w przypadku przekazania
aportu do spółki całości lub części majątku, państwa członkowskie mogą
uznać, że dostawa towaru nie miała miejsca i że w takim przypadku
osoba, której przekazano towary, będzie traktowana jako następca
prawny przekazującego. W przypadku gdy odbiorca nie podlega w pełni
opodatkowaniu, państwa członkowskie mogą przedsięwziąć środki
niezbędne w celu uniknięcia zakłóceń konkurencji. Mogą także przyjąć
wszelkie niezbędne środki, aby zapobiec uchylaniu się od opodatkowania
lub unikaniu opodatkowania poprzez wykorzystanie przepisów tego
artykułu" nie stanowi podstawy do wprowadzenia w prawie krajowym
zwolnienia z podatku VAT. Powołany przepis zezwala państwom
członkowskim wyłączyć z opodatkowania czynność wniesienia do spółki
jako aportu całości lub części majątku, nie jest natomiast podstawą do
uznania tej czynności za zwolnioną.
W związku z powyższym skoro przepis § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia
jest sprzeczny z prawem wspólnotowym, Sąd odmawia jego zastosowania w
zakresie w jakim przewiduje zwolnienie z podatku od towarów i usług
czynności wnoszenia wkładów niepieniężnych (aportów) do spółek prawa
handlowego i cywilnego. W takim przypadku zastosowanie mają przepisy
wspólnotowe, które w Dyrektywie 112 uznają aport co jako czynność
opodatkowaną (chyba ze państwo członkowskie wprowadzi regulacje
przewidziane w art. 19 Dyrektywy). Skoro wniesienie aportu uznaje się
za czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, nie ma zatem
podstaw do zastosowania przepisów art. 91 ust. 7 z uwzględnieniem
zasad zawartych w art. 91 ust. 1-5 powołanej wyżej ustawy o podatku od
towarów i usług.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz