Normę wyprowadzaną z art. 284 a § 2 Ord. pod. trzeba wobec tego
odczytywać tak, iż w sytuacji, gdy ustanowiono pełnomocnika do
reprezentowania kontrolowanego, upoważnienie do przeprowadzenia
kontroli musi być - nie później niż w terminie 3 dni od dnia wszczęcia
kontroli - doręczone właśnie jemu, a nie kontrolowanemu. W przeciwnym
wypadku istnienie umocowania do reprezentowania kontrolowanego
traciłoby sens (stawałoby się odmianą zwykłego, uzasadnionego
względami czysto pragmatycznymi, "zastępowania" kontrolowanego).
Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił więc poglądu, że mamy tu do
czynienia z alternatywą rozłączną, dającą kontrolującym pełną swobodę
wyboru adresata czynności. Ten punkt widzenia jest nie do pogodzenia z
właściwą dla konstrukcji rzetelnego (sprawiedliwego, uczciwego)
postępowania przed organami administracji publicznej zasadą harmonii
praw i obowiązków procesowych, zakładającą realny, a nie iluzoryczny
charakter kształtowanych gwarancji proceduralnych. Powierzając
reprezentowanie swoich interesów pełnomocnikowi wyznaczonemu w trybie
art. 281 a Ord. pod., kontrolowany ma prawo oczekiwać pełnego
wywiązania się z powierzonej mu funkcji, tak aby zapewnić poszanowanie
pewności prawa i poczucia bezpieczeństwa prawnego (przejęcia na siebie
obowiązku weryfikacji poprawności poczynań kontrolujących i
podejmowania - w zależności od wyników dokonywanych ocen - stosownych
działań zmierzających do ochrony interesu kontrolowanego). Możliwość
pominięcia - w toku podejmowanych czynności - pełnomocnika niweczyłaby
tak rozumianą harmonię (spójność) owych gwarancji, stawiając
kontrolowanego w niezrozumiałej i trudnej do wytłumaczenia sytuacji.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz